Christer Strömholm pertence a unha xeración de creadores que desempeñou na arte do século XX unha función de enlace. Nacido en Estocolmo en 1918, Strömholm formouse nos ambientes culturais dos anos trinta, marcados polo retorno á orde trala aventura vangardista. Enfrontados ás convencións do seu contorno, os novos como Strömholm afastáronse da militancia estética e política dos seus predecesores e proxectaron a súa rebeldía nos termos dunha busca individual. Para explicar este cambio de actitude, os xornais e revistas de entón falaban do paso da «época do cromado» (os deseños aerodinámicos, o culto á velocidade e ó moderno, a cultura de masas) a un neorromanticismo que recuperaba, a contracorrente, os valores da intimidade, a subxectividade e o secreto. Nos anos trinta, as teorías de Freud e os seus discípulos incorporaranse á vida cotián e, a diferencia do que sucedera dez anos antes (cando os surrealistas reivindicaban iradamente o lado oculto do ser humano), achegaban unha nova visión da realidade con conflicto, pero sen ruptura.