Só dous anos para constatar o evidente. No 2012 a serie «Paisaxe Suspendida» de Carla Andrade chegaba ao Outono Fotográfico a través da convocatoria aberta –ou Open Call, como din noutros festivais– acabada de encetar ese ano, coincidindo coa 30ª edición do festival.
Os traballos recibidos aquel ano, malia ser o primeiro eran moi numerosos, e só algúns acadaron o visto e prace para ser expostos baixo o amparo do Outono Aberto, esa sección onde desde o festival, de xeito democrático e participativo se lle facilita un espazo expositivo aos proxectos fotográficos que teñen certa calidade para ser mostrados. O traballo de Carla sentou precedente. Non tiñamos previsto que os traballos fotográficos inscritos a través da convocatoria aberta puidesen formar parte da Sección Oficial, mais a potencia conceptual de «Paisaxe Suspendida» fíxonos saltar as nosas propias normas e convidar á Carla a ser unha das artistas da Sección Oficial do Outono Fotográfico desa edición.
Unha autora aínda máis nova que hoxe falábanos coas súas imaxes, de xeito experimental, dunha estética pictórica que a cámara transformara en trazos de pincel. Buscaba unha coherencia, hoxe xa atopada, entre sentimento e aparencia da natureza, cun certo pouso filosófico focalizando emocións en lugares específicos: as montañas. Estes suxeitos sagrados ao longo da historia, van achegando humanidade e divindade nas imaxes da Carla Andrade.
Nestes dous anos que separan a muda daquela «Paisaxe Suspendida» á Sección Oficial e a decisión consciente de convidar a Carla por parte da curadoría do festival ten avanzado moito o seu proceso criativo e o seu discurso, e unha manchea de premios e becas por todo o mundo o teñen demostrado.
Vítor Nieves. Curador
Serie non narrativa que mediante a paisaxe reflexiona sobre a representación do baleiro e do tempo no espazo, un baleiro que aquí é simbolizado pola cor branca. Paisaxes baleiradas, esvaecidas; como alegoría do engano sensorial e metáfora de fraxilidade. Estudio dos límites da materia; o ausente, o invisíbel, a non-forma, o inintelixíbel, o misterio…
A priori, a investigación que desenvolve esta proposta, é unha procura máis propia da pintura, pero que neste caso supón unha especie de tautoloxía á afirmación de John Berger de que “O verdadeiro contido dunha fotografía é invisíbel, porque non se deriva dunha relación coa forma, senón co tempo”. Unha foto, pola súa propia natureza, refírese ao que non se ve; xa que illa ou selecciona un instante dun continuum. O que mostra, invoca ao que non se ensina. O significado dunha fotografía reside na toma de conciencia entre estes polos de ausencia e presencia.
Xeometría de ecos busca fotografar ese baleiro, esa ausencia. Presencia constante de conceptos coma o tempo e o baleiro, xa que afectan ao cadro xeral con que se aborda o estudio da realidade. Dalgún xeito, son conceptos que aluden aos límites da realidade: o tempo, por exemplo, non é directamente perceptíbel senón como parámetro do cambio. O baleiro, pola súa parte, é o límite máximo na rarificación da materia, a súa ausencia.
Ademais, preséntase unha contradición xa que a luz, que é o que posibilita a revelación das cousas, é o branco; pero aquí criase un xogo entre o lexíbel, que non é a luz (o branco) senón as partes con cor; e o ilexíbel, o que non consegue revelar o público; a parte baleira, a non-forma. Así, o obxecto é despoxado da imaxe, para dar prioridade á relación de formas e á combinación de cores, como método de busca dos ritmos intrínsecos da imaxe e a esencia que suscita a primeira resposta emocional.
Carla Andrade.
+info da autora: carlafernandezandrade.com