Esta mostra foi realizada ex profeso para o 30 aniversario do Festival Outono Fotográfico (2012) para expoñer na sala ExpoNav de Ferrol, nace a raíz da necesidade de atlantizar un festival profundamente de interior. A mellor forma era traer o mar á presente publicación encapsulado nestas fotos que son a visión plural de 13 autores e autoras sobre o Azul. En concreto é unha outra visión do mar diferente, relacionada coa inspiración ou a contemplatividade, e tendo como norte o primeiro verso do poema Sós de Manuel Antonio, que é o título da exposición.

Fomos ficando sós persegue esa concepción do mar poética, ou plástica; ás veces melancólica e ás veces evocadora. Asemade, as distintas pezas que forman a mostra tamén queren levar a esa soidade da que fala o poema. Por iso, cando o/a espectador/a lea as imaxes e se vaia mergullando en cada unha, e en todas, a soidadade individual de cada imaxe acentuarase na totalidade de todas xuntas, onde a intención de confusión provocada pol@(s) autor(@s), só pode ser combatida polo espectador cando interiorice cada obra, e cada foto.

Fomos ficando sós é unha historia coral, unha mesma casa con moitas fiestras que se abren cara o mar.

Vítor Nieves

Unha vez flotando de pachena pola noite nor Mar Caribe aprendín a traducir o ruxido que facía a auga nos meus oídos. Penso que foi a primeira vez que sentín paz.

Outra noite mergullada entre burbullas nunha bañeira aprendín a non planificar nunca xamais nada, a esquecer para sempre o coello branco de Alicia e simplemente; vivir.

Moitos lusco – fuscos fuxín do barullo constante instalado na miña testa cara um recuncho detrás dunha ermida, onde só pode verse mar e ceo. Se te sentas na beiriña, pechas os ollos e deixas que o salseiro te reseque a pel, podes escoitar asubiar o silencio.

Choiva e mar | nai e pai.

 Un verán recalei nas praias de Jūrmala despois de telas visto algúns poemas atrás. Nese mar marelo como os ouriños aprendín que non importa como, pero todo remata sempre.

 Auga | ven e vai.

Lembranzas

Mar | Infinito

Saudade frenética dunha tarde de néboa, camiñabamos morriñentos insaciables dunha resaca estival, dun golpe de mar que nos arrebatara o sentido. Corremos como se non tiveramos nome, paralelos a beira da escuma, caracoleando a súa silueta, sentindo a punzante dor que sobe dende os pés a caluga cando o mar bate contra eles. Escachábamos coa risa cada vez que se te mollaban os pantalóns, ata que chegou o momento que xa todo foi néboa. E alí, Ficamos SóS, o mar, a risa e máis nos.

Hierática apatía que me afonda cara vos | en ti quedarei queda.

Carolina Martínez Rodríguez