Vítor Nieves presenta unha nova obra, desta vez unha peza de vídeo no que se adentra de novo aos temas que xa son habituais no seu discurso, tanto na fotografía, coma nos seus textos. Para esta obra bota man dun poemario, a obra prima de Rosa Enríquez, valdeorresa coma el. Vestíbulo da Devastación é, en palabras do autor, un texto que o «conmoveu dun xeito arrollador porque chegou no momento que estaba a precisar ler e sentir poemas coma os de Rosa».

O vídeo, tecido en varias capas, fala de microhistorias intimistas entrelazadas que semellan non ter conexión, mais que todas elas rodean as mesmas ideas que van desde a devastación interna que sufrimos ao experimentar certos sentimentos como o amor e o desamor até á protesta. Sempre cun berro ao escape que atravesa todas as historias, un berro á ilusión e á esperanza dun tempo mellor.

A través da simboloxía e da acción o autor fala desinhibidamente da temporalidade da vida e da fráxil xuventude, da apariencia e do corpo en constante mudanza, da transitoriedade do tempo e da caducidade de todo o que construímos, do desapego e da conexión con aquilo que non é material.

Unha obra que roza o autobiográfico, e que define diversos estados de ánimo que pasan por diferentes eidos e estadías musicais para chegar ao ostracismo do silencio, por tanto, á calma.

É un concerto de ruídos e silencios visuais, escenificados, no que conflúen a gloria e a derrota, como a vida e a morte, atadas polo mesmo fío.

Gloria Doval, crítica publicada en La Voz de Galicia.

DEVASTANDO NO VESTÍBULO, 2011. Vídeo. 7 min. 43 seg.

Esta versión está sen o son orixinal debido a problemas de copiright co Youtube. Unha vídeo-creación feita para o proxecto Palabra en Movemento, itinerante por varias cidades. Proxectouse tamén no Festival Proxecta (Vilagarcía, 2011) e no Paraty em Foco (Rio de Janeiro, Brasil).