«Acontece, de repente
Cara onde… Cara que
É un sábado suspendido
Un vento famélico empurra
E non vale só con chorar Acontece, rápido; testán el, escorrega cara o espazo
En off di: O Grande Acelerador de Hadróns lévame lonxe.
Cabalgo sobre un cabalo alto, intentou seguirte, non é suficiente Son lento.
De feito hai tres copias.
Discretamente expóñense po, cinza e neve
Intentou lembrar, pero…
Son tantos os segredos que só cabe esperar
Describen a pegada.
un neno que ve un home
un neno que ve un home morrer.
Aprendín a lembrar como primeira ausencia.
Foi tempo imperativo…
creando unha paisaxe, agocháronse todos,
xogaron a desaparecer entre esquinas.
Cando aínda nevaba
De cabeza afundiron deuses a escuras
Sei que estiveches, que estou
entre espíritos e pecados;
entre liñas, fugas e manchas. Efélides buscará a túa cara.
É unha terra de dúas hectáreas aproximadamente
definida por unha cerca; pasean como se fose un camiño
Agora ti fecundas esta rexión lánguida como herdanza.
Levarei cincuenta e dous cravos á vella ramaxe irto.
Ti, eu
Non sei quen creou a quen.
É unha habitación albina para volver sempre que estou só. precursor do xogo
Soñaba antes cando
Colocábamos longos corredores
Rondan risas e gana
Había cousas que querer
Se perdín o tacto é porque busco entre a
néboa Non son máis ca simetrías lixeiramente imperfectas Cando
aínda nevaba, cuando aínda nevaba»
Jesús Labandeira
+info do autor: victorjesuslabandeira.com
