Dificilmente relacionamos o que a priori se nos presentan coma imaxes inconexas sen que o artista, ou neste caso, o curador, nos enfíe a historia para non recuar á primeira.
Alexis W. Net leva anos traballando a identidade desde distintos puntos de vista. O seu proxecto xa consolidado “La ventana indiscreta” leva anos pondo de manifesto nas rúas madrileñas realidades paralelas ocultas para o común dos ollares que en cada edición afronta desde unha perspectiva diferente pero cun denominador común: a identidade de xénero e a sexual.
Cando desde o festival se lle propón traer o seu traballo á Galiza abre a porta ao curador para debullar a súa obra, apegarse a ela coa suficiente cola para que despois de tela rachado, se poida reconstruír anaquiño a anaquiño para xerar unha nova historia consciente que nos ven falar do mesmo con diferente ollar. Deste xeito conviven nunha mesma mostra imaxes distantes non só no tempo, senón de estados vitais entre os que hai un abismo. “La ventana indiscreta 1” e “La ventana indiscreta 7” únense para o Outono Fotográfico para berrar discursos identitarios. Ou, dependendo de quen olle, posicionándose na alteridade.
Ninguén chega á nosa vidaansiando permanencias
ninguén aplaude a profundidade
que sentimos no cristal dos ollos
cando amamos… Ao caer a noite,
cae o vestido
caen as miserias
e a voracidade toda.
A escuridade desvirtúa as formas
e bebemos océanos de medo e sal
fotografando un aillamento
discordante,
unha promesa de vesania e liberdade.
_____
Rosa Enríquez. Vestíbulo da devastación
A xanela habita en todas. É a que non queremos abrir aínda que nos chocallee un carro de bois cargado de bondade. Aínda caendo aos rebolinchís polas congostras da sinceridade e o aperturismo. Sempre dá lugar ao esconderexo. Trala xanela parapetámonos para estar máis quentes, para ateigar mancheas de likes en facebook, e rechouchíos de sorrisos cando camiñamos polo centro da vila.
Magooume nun tempo que non abriras a xanela. Logo entendín que adías a busca das bisagras, pois hai tempo que te retratei. Cando peguei da miña cámara ante o teu ollar asoballado de vergoñas atávicas e escusas que coleccionabas nas noites de música electrónica non eras quen de abrila, mais o meu sensor xa te tiña cheirado por riba e por baixo. É canso vivir ás apalpadelas para que as raiolas non te albisquen nesa carqueixa na que te agochas, nunca achas que só a brisa xa leva por diante as imaxes que a penas constrúes cando espardece.
Andas a miañar aloumiños agatuñando nun proceder de humano e estás lonxe de saber que a túa querencia por lanzar todo polo ar vénche por agasallarte coa carne fría e o pensamento infértil e invalidado de vivencias que non es quen de aprender, por que gostas de topenear na mesma pedra.
Cando se balancea entre a noite e o día sen abrir a xanela, paseniñamente quedas contigo, con ninguén máis. A ansia absurda do consumo cégate diante do que tés e afasta da túa casa todo, dun xeito humillante. Para quedares rodeado da túa verdade que cuspes coas da túa condición, aquelas que che din que medras.
A miña cámara xa captara isto antes, e por iso expandiu a dor alén das implicadas, cando a nube de soños se converteu en cemento para caer, xusto cando te libraches do golpe para galopar na avaricia.
Quen dixo que a ollada limpa era sincera? Fachendosa é o que é. As dúas imaxes que te acompañan teñen un fondo moi verde. Nunca madura. Non es quen de reconcilialas, e propóñenseche coma a tortura da pinga, a que non manca, mais tolea, interminábel. Vives dúas o tres vidas. Máis has vivir.
Vítor Nieves. Curador da exposición
+info do autor: alexisw.net
